Ég birti fyrir nokkrum vikum ljóð eftir Kristján frá Djúpalæk sem snerti einhverja strengi þegar ég las það á málverki fyrir um ári síðan. Það heitir Gleðidansinn. Ég ætla ekki þykjast hafa lesið eitthvað mikið eftir Kristján í gegnum tíðina en það vill svo til að í morgun var smá svona aðventuhugvekja hérna í vinnunni þar sem lesið var þetta ljóð. Það vill svo til að það er líka eftir Kristján. Það snerti ekki síður strengi og því ákvað ég að skella því hérna inn. Mér finnst þetta mikil viska og heillvænleg til að hafa að leiðarljósi.
Mitt faðirvor
Ef öndvert allt þér gengur
og undan halla fer
skal sókn í huga hafin
og hún mun bjarga þér.
Við getum eigin ævi
í óska farveg leitt
og vaxið hverjum vanda,
sé vilja beitt.
Hvar einn leit naktar auðnir,
sér annar blómaskrúð.
Það verður, sem þú væntir,
það vex, sem að er hlúð.
Því rækta rósir vona
í reit þíns hjarta skalt,
og búast við því besta
þó blási kalt.
Þó örlög öllum væru
á ókunn bókfell skráð,
það næst úr nornaböndum
ef nógu heitt er þráð.
Þrjú orð að endurtaka,
ég er við hvert mitt spor:
fegurð, gleði, friður-
mitt faðirvor.
Kristján frá Djúpalæk